Het is niet onlogisch om te verwachten dat de klimaatcrisis vandaag uitdaging nummer 1 is en dat fossiele projecten tot een ver verleden behoren. Niets is minder waar. Het afgelopen jaar greep de fossiele industrie de oorlog in Oekraïne aan om haar politieke invloed en economische machtspositie te versterken. Ze wil koste wat het kost zo lang mogelijk het gebruik van fossiele brandstoffen garanderen. Dit heeft niet alleen ernstige consequenties voor het klimaat, maar ondermijnt ook de democratische toegang tot energie en de voorwaarden voor vrede wereldwijd.

Sinds 2016 kreeg de Turkse betrokkenheid bij het conflict in Syrië een uiterst gewelddadig karakter. Het Turkse leger viseerde zowel militaire als burgerdoelwitten met verschillende militaire operaties en trad daarbij vaak het internationaal humanitair recht met de voeten. Europese overheden en bedrijven zijn betrokken partij: onderzoek van Vredesactie onthult de schaal waarop wapenleveringen dit geweld mogelijk  maken.

Dinsdag maakten Belgische bedrijven DEME, Fluxys en de Port of Antwerp Bruges bekend dat ze een akkoord onderhandelen met de Egyptische regering over de productie van groene waterstof. Als dit akkoord er komt, maakt het ons opnieuw afhankelijk van een dictatoriaal regime dat de mensenrechten met de voeten treedt. Maken we, na Russisch gas, vandaag opnieuw dezelfde fout met Egyptisch waterstof?