Turkije wordt militaire agressor in Syrië
De Turkse militaire aanwezigheid in Syrië begon in 2016 met “Operation Euphrates Shield”. Sindsdien volgden ook “Operation Olive Branch” (2018), “Operation Peace Spring” (2019) en “Operation Spring Shield” (2020). In samenwerking met het Free Syrian Army wist het Turkse leger op deze manier verschillende gebieden te veroveren en bezetten in Noord-Syrië.
De humanitaire impact is immens. Niet enkel militaire tegenstanders, maar ook politieke activisten en hulpverleners worden systematisch vermoord. Onderzoek van Amnesty International heeft het over het Turkse leger dat “een schandalige minachting voor het burgerleven aan de dag gelegd heeft door ernstige schendingen en oorlogsmisdaden te begaan, waaronder illegale executies en onwettige aanvallen waarbij burgers gewond en gedood worden.”
Wapens getraceerd: van Europese fabrieken tot het Syrische slagveld
Onderzoek van Vredesactie onthult hoe Europese wapens een cruciaal ingrediënt waren voor alle Turkse militaire invasies sinds 2016. Aan de hand van OSINT-technieken zoals sociale media onderzoek, geolokalisatie (het exact bepalen van de locatie waar een foto of video gemaakt werd, o.a. aan de hand van sattelietfoto’s) en supply-chain onderzoek verzamelden we bewijzen van de inzet van deze wapens door Turkije in Syrië.
We konden bewijsmateriaal verzamelen en verifiëren over 13 wapensystemen – hieronder tonen we u twee voorbeelden. Helikopters, machinegeweren, luchtafweergeschut, legertanks met zwaar geschut, gepanserde voertuigen, raketten, vliegtuigen en drones werden in heel Noord-Syrië ingezet, van Idlib tot Al-Haskah. Deze wapensystemen zijn oer-Europees: we spreken over systemen en onderdelen van Belgische, Duitse, Italiaanse, Spaanse, Franse, Griekse, Nederlandse en Luxemburgse makelij. In Europa rinkelt de kassa, in Syrië ratelen de machinegeweren.