gebaseerd op een blogpost van Tadzio Müller, een van de organisatoren van Ende Gelände
De legende van de modderstrijd om Lützerath heeft een plaats veroverd in de annalen van de klimaatbeweging. Lützerath is het verhaal van dappere klimaatactivisten die als Asterix en Obelix de dorpjes rondom de vervuilende bruinkoolmijn van Garzweiler wilden beschermen. Meer dan een jaar bezetten ze zo het dorpje Lützerath, in het midden van de driehoek Aachen-Düsseldorf-Köln. Eind december viel het verdict: de klimaathelden kregen nog een maand om het dorp te verlaten. Op de televisiejournaals en sociale media zagen we beelden van grote betogingen, driepikkels, boomhutten en het moddergevecht met de politie dat daarop volgde.
Ja, het is waar. Het doel was om de extreem goed gepositioneerde verdedigingskringen van de politie te doorbreken. En dat is mislukt. Maar hoe belangrijk het ook zou zijn geweest om Lützerath fysiek te verdedigen – klimaatramp, weet u wel – het gaat er nu om de "slag om het verhaal" te winnen. De strijd is nog niet gestreden. Om te bepalen wat de naam "Lützerath" in de toekomst zal betekenen, welke verhalen de strijd zullen overleven.
Als sociale en narratieve wezens, is de mens namelijk constant verhalen aan het sprokkelen. Dat hebben we nodig om de complexe wereld rondom ons vorm en betekenis te geven. Het is dus essentieel dat we als sociale beweging, of we nu bezig zijn met klimaat of vrede, blijven vertellen over welke impact we hebben gehad.
Tadzio Müller focust op drie verhalen die we moeten blijven vertellen, zeker nu: :
-
Er is een oude en een nieuwe wereld. In de oude wereld geldt het recht van de sterkste, het recht van de winst, de onverbiddelijke logica van het kapitaal. De oude wereld ziet in elk stukje natuur een grondstof om te ontginnen. De oude wereld heeft zich in Lützerath tegenover de nieuwe wereld doen gelden via een staatsmonopolie op geweld, een gigantische politionele overmacht… en Groene politieke steun.
De nieuwe wereld staat op om de aarde te verdedigen, voor het overleven van ons allen. In de grote demonstratie rond Lützerath vond je een groep jonge FridaysForFuture-activisten, geheel in het zwart gemaskerd. Zij waren niet gekomen om naar de toespraak van Greta Thunberg te luisteren, maar om Lützerath te bevrijden, desnoods door de wet te overtreden. Met de kinderen komt het wel goed. Met de oude wereld niet. -
De Duitse "Groenen" (en laat ons die alleen nog met aanhalingstekens benoemen) hebben in Lützerath laten zien aan welke kant ze staan: de kant van de oude wereld. De sympathieke Akense korpschef die ontruiming van Lützerath leidde is lid van de Groene Partij. Hoe dichter bij de macht, hoe verder weg van de groene principes. Dat is niet verbazend, aangezien die groene principes in directe tegenspraak zijn met de bovengenoemde logica van het kapitaal. Wie regeert kan niet voorbij aan de belangen van machtige kapitaalgroepen. Daarom is elke regering in Duitsland een autoregering, of die nu rood of groen, geel of zwart is. Wie na Lützerath nog hoopt op een degelijk klimaatbeleid van de "Groenen", begrijpt niet wat er aan de hand is.
-
De strijd om Lützerath heeft laten zien dat we samen sterker staan. Als de #klimaatbeweging zich verenigt, van NGO's tot Fridays For Future tot Extinction Rebellion, van de Letzte Generation tot Ende Gelände tot de anarchistische vleugel & burgerlijke radicalen, dan zijn we een macht waar niemand makkelijk aan voorbij komt. De volgende politici die verkozen raken op klimaatbeloftes moeten zich voorbereiden op een berg politieke hoofdpijn wanneer ze die beloftes breken – met dank aan een krachtige, boze en verenigde klimaatbeweging.